Epidemia samotności w społeczeństwie cyfrowym

"Młode pokolenie staje się więźniem telefonów i komputerów", "Ci młodzi to by tylko w tych komórkach siedzieli", "Młodzież jest uzależniona od urządzeń elektronicznych" i tak dalej, i tak dalej. Każdy doskonale zna słowa te i podobne. Nie można zaprzeczyć procesowi cyfryzacji społeczeństwa, który obecnie się dzieje, ale nie ulega mu jedynie ta najmłodsza część – starsi są na to narażeni w tej samej mierze.

Spróbujmy zastanowić się nad potencjalnymi zjawiskami, które przyczyniają się do "zepsucia" człowieka przez współczesną technologię. Pewne jest, że zawsze dzieje się to niepostrzeżenie. Nie ma nic złego w zachwycaniu się nowinkami technologicznymi, odkrywaniu ich czy byciu na bieżąco. Problem rodzi się, gdy nie umie się nad tym zapanować i przedkłada się to ponad ludzkie relacje i codzienne życie. Czynnik psychologiczny, który może być odpowiedzialny za wpadnięcie w wir szału cyfrowego, medialnego to najzwyczajniej szukanie zrozumienia, empatii czy dobrej zabawy w środkach masowego przekazu. Ludzie, którzy odczuwają głód prawdziwych relacji w codziennym życiu próbują znaleźć je w odmętach internetu, mając nadzieję, że zastąpi im to rzeczywisty świat. W internecie nie trzeba umieć słuchać, patrzeć w oczy i natychmiast wyrażać swojego szczerego zdania, a to wszystko przyczynia się do poczucia, że anonimowość jest o wiele wygodniejsza niż zmuszanie się do interakcji w realnym życiu. Stąd w człowieku rodzi się upodobanie do coraz częstszego przebywania w sieci i chęć wycofania ze społeczności pozacyfrowej.
Te wszystkie czynniki są powodem uzależnień i sprawiają. że człowiek oducza się działania w prawdziwym świecie, oddala się od nawet najbliższych dla siebie osób, przestaje zauważać piękno otaczającej go rzeczywistości i staje się obojętny na realność. Dolegliwości te są zauważalne nie tylko u osób młodych, ale też dorosłych i starszych. Problemem nie jest już jedynie dziecko siedzące przy stole i niezwracające uwagi na pełne troski słowa mamy, ale sama mama, która z braku umiejętności rozmowy siedzi wpatrzona w ekran komórki – gdy ważniejsza jest koleżanka – bądź laptopa, gdy ważniejszy jest deadline w pracy. A prawda jest jedna i zdawać się może bolesna – żadnego momentu nie da się powtórzyć, czas ucieka i nie da się go cofnąć. Być może nigdy nie będziemy czuli, że mamy komplet pasujących do siebie klocków, ale niech to nie przeszkadza nam w budowaniu.

Autor: Alicja Langowska